‘Ze gaan me helpen, dat voel ik.’

G is bij mij gekomen vanwege borstkanker. Ze is daarvoor een paar jaar geleden behandeld, maar nu is het weer teruggekomen. Ze heeft ook last van uitzaaiingen.

Ze heeft verteld dat ze op zoek is naar zichzelf. Ze heeft als kind wel veel gehuild, maar weet niet waarom. De eerste bijeenkomst kwam er bij een visualisatie een klein meisje van 3 tevoorschijn dat heel graag bij haar wilde zijn. Ze heeft daarna contact gezocht met dit meisje, en die komt dan tevreden bij haar zitten. Verder gebeurt er weinig.

We doen opnieuw een visualisatie en nodigen nu de verdrietige kleine G uit. In de visualisatie zit ze in haar huiskamer en nodigt dit meisje uit om binnen te komen. Eerst komt er een jongetje tevoorschijn, dat zweeft. Dat blijkt haar broertje (het innerlijk kind van haar oudere broer) te zijn, die haar wil helpen. De volwassen broer van nu helpt haar ook. Daarna vragen we opnieuw of dit kleine meisje wil komen.

Ze staat bij de deur met haar hoofdje gebogen. Ze is nog heel klein, ongeveer 1,5 jaar. G zegt haar dat ze heel blij is dat ze gekomen is. Dat vindt ze fijn, haar hoofdje gaat iets omhoog. Tenslotte zit ze bij haar op schoot. G zegt haar dat ze weet dat ze verdrietig is en vraagt wat er is. Ze voelt dan dat dit meisje niet gelukkig is. Ze voelt zich niet op haar plaats, op de goede plek. Dat ze niet bij dit gezin past. Ze weet nog waar ze vandaan komt. Het verschil is zo groot. Het kleine meisje is opgelucht dat ze dit kan delen en dat het begrepen wordt. Ze heeft het gevoel dat ze hier niet thuis hoort. Daarom heeft ze veel gehuild. Dat kon ze ook nooit zeggen en ze wist ook niet dat het dat was. Ze voelde het alleen.

Ik vraag haar of het kleine meisje weet dat de volwassen G ziek is. Dat weet ze. Ik vraag haar of deze ziekte te maken heeft met dat zij terug wil. ‘Ja, met het verlangen begrepen te worden en ergens thuis te zijn.’ Ik vraag haar of de volwassene het kleine meisje kan helpen. ‘Dat kan.’ Waarmee? ‘Ze wil vrij zijn. Ze wil iets doen wat ze leuk vindt.’ Ik vraag haar hoe dit kleine meisje het vindt om met haar te praten. ‘Dat vindt ze fijn.’ Wil ze dat vaker? ‘Ja.’

Ik vraag G hoe dit voor haar voelt. Het is voor haar een bevestiging. Dit gevoel herkent ze heel sterk. Ze had altijd al het idee dat ze anders was, niet zoals iedereen. Dat ze erbij stond zonder echt mee te doen. Op een afstandje. Ze heeft nooit echt aansluiting gevonden bij andere kinderen. Ze had niet het gevoel dat ze erbij hoorde. Toen heeft ze dit ook gevoeld, maar snapte het niet. Je kunt dat als kind niet uitleggen. Je begrijpt het zelf al niet goed. Dat zou ook niet begrepen worden. Voor het oog was het normaal.

G zegt dat ze altijd een masker opgehad heeft. Dat ze deed alsof alles leuk en geweldig was. Ik vraag haar wat voor haar het verband met haar ziekte is. Ze zegt dat ze eindelijk een keer zichzelf wil worden. Dat vindt ze heel lastig, want ze weet niet hoe dat moet. Ze doet haar hele leven al wat anderen van haar verwachten. Ze weet wel heel goed wat ze niet meer wil. Het is een zoektocht om erachter te komen wat goed voor haar is.

Ik vraag haar nog even naar het kleine meisje te gaan en te vragen of voelen wat ze van haar wil. Ze is blij en ze wil voelen en horen dat de volwassene van haar houdt. Dat gebeurt en dan wordt haar gezicht weer nat van de tranen. Ze, spreken af dagelijks contact te hebben  en daarna wordt het kleine meisje weer een deel van de volwassene.

We kunnen de sessie afronden of nog verder gaan met een behandeling met de Ascension instrumenten.

Ik vertel G over de Ascension energie, dat dit de energie is, die zij hier zo mist. De energie van heelheid en harmonie. G wil dit wel ervaren. Ze vraagt, met de Voice en Tool of Calming in de handen,  hulp aan de Meesters en engelen bij haar zoektocht naar zichzelf en genezing voor haar lichaam.

Het is nog moeilijk voor haar om tijdens de behandeling de energie te voelen. Dat heeft alles te maken met de omhulling, de bescherming van het niet voelen, die ze haar hele leven al bij zich heeft. Door deze behandeling wordt dit zachtjes en voorzichtig lichter en transparanter gemaakt. Aan het eind krijgt ze de Hope in haar handen.

Ik zie aan haar gezicht dat ze heel emotioneel is. Ze vertelt dan: ‘Ze gaan me helpen, dat voel ik’.