Mijn angst is niet alleen van dit leven….

Sandra wordt dit jaar 40 en ze is op haar leven aan het terugkijken.

Ze is haar hele leven al heel angstig, haar moeder trouwens ook, en ze wil er naar kijken en dit verminderen. Ze heeft het idee dat deze angst niet alleen van dit leven is. Ze heeft wat flarden van vorige levens gezien. Haar angst gaat vooral over ‘afgewezen worden’, moeite om haar moeder los te laten en ze is schrikachtig. Ze voelt ook snel de angst van anderen. Dit speelt niet op haar werk, maar vooral in de privésfeer. Ze gaat bepaalde contacten niet aan en is bang om teveel te zijn. Ze is ook te bezorgd voor haar kinderen. Ze is snel gestrest, over geprikkeld. Ze heeft gemakkelijk last van eczeem.

Ze heeft de laatste jaren regelmatig bepaalde beelden van een jongetje in bad. Hij is angstig en een jaar of 4. Ze wil dit graag helemaal beleven, ook al ziet ze er wel tegenop. We spreken af dat ze elk moment kan stoppen en dat we dan bespreken wat er aan de hand is.

Ze gaat op de bank liggen, ontspant zich en verdiept zich meer in dit kind. Het is een gewoon bad, wit, een standaardbad. Het kind heeft donkerbruin haar en een blanke huid. Ze voelt onrust……. Er is iets achter de deur, een gevoel van dreiging. Ik vraag naar wie het kind in bad heeft gedaan. Ze ziet dan een vrouw, blond, lang met krullend haar. Haar stemming is goed, neutraal. Dan is er weer die dreiging achter die deur….. Er komen een paar soldaten binnenstormen. Daarna gaan ze weer het huis uit en nemen zijn moeder mee. Ze gaan naar een kleine vrachtwagen, bruingroen. Dan zegt ze: ‘Ik blijf alleen achter……’ Ze begint heel intens te huilen, dat komt van heel diep. Er is zoveel verdriet. ‘Dan komt pappa. Hij haalt mij uit het bad. Pappa is lief voor mij en ik mag huilen.’ Pappa heeft donker haar.

Het voelt voor Sandra of dit zich afspeelt begin 1900 – 1920 in de Balkan, Joegoslavië. ‘We zijn zigeuners en wonen in een huis. Mijn moeder is opgepakt omdat ze anders is.‘ Ik vraag of moeder terugkomt. Ze zegt ‘nee’. Moeder is blond, vader zwart. Ze mocht niet bij ons zijn, wij zijn zigeuners, dat is niet goed voor haar.’

Veel wat ze nu ervaren heeft, heeft verbinding met haar leven nu. Ze kan slecht tegen misbruik van mensenrechten, ze heeft veel met ex-Joegoslaven gewerkt, ze is altijd bang geweest om haar moeder kwijt te raken. Ze kan ook snel verdrietig worden als mensen niet aan haar denken.

We gaan opnieuw naar het beeld van het jongetje in het bad. Dan mag ze nu zelf, de Sandra van 2011, dit kind uit bad halen. Ze haalt zijn moeder en vader erbij en gaat met hen in de huiskamer zitten. Nu is het veilig.

Later vertelt ze me dat er een enorme last van haar afgevallen is. Ze voelt zich opgelucht, licht en energiek. Ze is zichzelf meer aan het uitspreken en maakt meer contacten met anderen. Het voelt als heel echt en het verhaal is afgerond.

(Sandra is en gefingeerde naam.)