Blij zijn met mijzelf
“Ik wil zo graag blij zijn met mijzelf, zo ontzettend graag!”
Tijdens een groepsmeditatie over Overvloed, zit er bij een deelneemster een flinke blokkade. Die heeft met een vorig leven te maken tijdens de tweede wereldoorlog. We besluiten dat dit niet het goede moment is om hierop in te gaan en maken hiervoor een afspraak.
Na een heerlijke wandeling bij de Posbank, glibberend over de half gesmolten en weer bevroren sneeuw, zitten we in het restaurant na te genieten. Maria vertelt over een artikel dat ze geschreven had, waarop ze commentaar had gekregen dat heel hard binnenkwam. Ik vertel dat er dan iets ouds onder zit. Voor mijn gevoel iets van een 3-jarig meisje dat zich ‘vernietigd’ voelt door haar moeder. We praten daarop door. Het woord ‘vernietiging’ komt binnen. Maria herinnert zich dat tijdens haar scheiding van 20 jaar geleden de zin ‘Détruire, dit-elle’ (Vernietigen, zegt ze) steeds door haar hoofd spookte. Een zin uit een boek. ‘Vernietigen’ zeg ik, ‘dat gaat over de tweede wereldoorlog. We besluiten naar huis te gaan hieraan te gaan werken.
Voordat we beginnen haal ik een boek van beneden dat hierover gaat: ‘Haar naam was Sarah’. Over een vrouw in Parijs, die een artikel schrijft over een razzia in Parijs. Ik begin met mijn sessie door innerlijk te vragen of ik meer mag weten en vertel dan het volgende.
“Je bent één van de Joodse vrouwen, die in de oorlog afgevoerd is. Je woonde in Parijs met man en 3 kinderen. Het was een overijverige actie van de Franse Gendarmerie en iedereen werd bijeen gedreven in het stadion. Daarna zijn jullie, man, vrouw en 2 kinderen weggevoerd. Eén kind is achtergebleven, het jongste, dat is uit je armen gerukt. Eerst zijn jullie afgevoerd naar een werkkamp en daarna naar een vernietigingskamp. Vrouwen en mannen werden uit elkaar gehaald. Jullie reageerden verschillend. Jij wilde alles onder controle houden en je man werd onverschillig, om de pijn niet te voelen. Jullie hebben geen contact meer met elkaar. Je dochtertje van 6 blijft bij jou en je zoon bij je man. Dat je voor je dochtertje moet zorgen houd je overeind.
In dat concentratiekamp ontmoeten wij elkaar. (Dat komt vaak in sessies voor, dat ik mensen al uit een vorig leven ken.) Ik ben daar een jonge Poolse vrouw van een jaar of 20. Jij bent ongeveer 30. We worden vriendinnen en helpen en ondersteunen elkaar. We leren elkaar onze talen en hebben daarmee plezier. We waren mooie vrouwen. Dat hadden de Duitsers al lang opgemerkt. Het gevolg was dat we verkracht werden. Ook daarbij hielden we contact en spraken we af ons helemaal passief te houden en er niet bij te zijn met ons hoofd. Daardoor gingen we er niet aan kapot. Daarna kwamen de medische experimenten. Maria vertelt me dat ze meteen moet denken aan haar aversie tegen reguliere medicatie. Er komen verschillende emoties. Ik voel veel verdriet en ik moet boeren en ben misselijk. Maria heeft last van haar keel. Zij heeft vaak het gevoel gehad dat er een mes op haar keel gezet is. Dat blijkt hier vandaan te komen. Maria zegt dat ze links begonnen, want daar begint nu altijd de pijn. “Met een mes op de keel werden we gedwongen van alles te slikken.
Al met al hebben we in dit tweede kamp 3 jaar gezeten. Daarna werd jij afgevoerd met je dochter naar de gaskamer. Je wist wat er ging gebeuren en ging er met opgeheven hoofd naar binnen. Intussen was je misselijk en zwanger, wat je verafschuwde. (Maria vertelt dat ze tijdens de zwangerschap van haar kinderen gigantisch misselijk is geweest en kilo’s afgevallen is.) Je had een hele sterke wil en hielp andere vrouwen in de barak door te zeggen dat ze trots moesten zijn dat ze Joods waren. Je hielp hen hun eigenwaarde te behouden. Er was een Duitser, die om je gaf en je wilde helpen ontsnappen. Maar dan moest je je kind achterlaten en dat wilde je niet. Hij smokkelde af en toe wat eten voor je.
“We bespreken of Maria meer verbindingen ziet met haar leven nu. Ze herkent een hele sterke drang om de ander te helpen om te zijn wie hij is. Dat deed ze in verschillende werksituaties. Ook als dit ten koste van zichzelf ging. Het kind dat afgepakt is en in Parijs gebleven is, is één van haar zoons nu. Hij is toen terechtgekomen bij Franse vrienden, maar tenslotte bij een razzia opgepakt en afgevoerd. Als ik het uitpendel hebben 50 % van haar klachten nu met dit leven te maken. Door deze sessie zal deze genezing op gang komen. Er is kans op een homeopathisch effect de eerste tijd en het verergeren van de klachten. Dit zal zich vooral uiten in vermoeidheid.
We hebben het nog even over de 3-jarige Maria. Zij heeft toen ze 2 was een broertje gekregen, waar alle aandacht naar toe ging. Bovendien was het een jongetje! Zij werd totaal niet gezien. Dat herhaalde zich toen hij ging lopen, een jaar later. Zij ging om aandacht vragen en werd afgesnauwd en gestraft. Dat heeft een ervaring uit het concentratiekamp getriggerd.
Als ik haar vraag wat haar les in dit leven is, denkt ze na en is haar antwoord: “Alleen verantwoordelijk zijn voor waarvoor ik verantwoordelijk ben. Controle loslaten en vertrouwen ontwikkelen. Niet naar bevestiging zoeken, maar mijzelf goedkeuring geven. De kracht van vergeving en zegening ervaren. Vooral die zegening. Dat heeft te maken met dat het helemaal goed is zoals ik ben. Dat ik ook nu mijn bijdrage lever aan dit leven en het wereldgebeuren.” Dan vervolgt ze, rechtstreeks vanuit haar hart: “Ik wil zo graag blij zijn met mijzelf, zo ontzettend graag! Ik zoek het nog teveel in de ogen van de ander en zie daarin nog teveel afkeuring. Ik zou zo graag willen dat ik dat niet meer nodig heb.”
Maria is niet haar echte naam. Ze heeft ingestemd met dit verhaal en de verspreiding ervan.
Dianne Bosch, regressietherapeute, 30/12/09
